فناوری تشخیص چهره؛ فرصت یا تهدید؟

به گزارش مجله آزمون اول، فناوری تشخیص چهره، یکی از فناوری های مبتنی بر هوش مصنوعی است که کارآیی فراوانی در حوزه های گوناگون دارد اما در عین حال می تواند تهدیدی برای حریم شخصی افراد باشد.

به گزارش خبرنگاران، هوش مصنوعی یکی از نوین ترین و کارآمدترین فناوری هایی است که در این دهه ظهور کرده و به تحول حوزه های گوناگون منجر شده است. تحولات حاصل از هوش مصنوعی، در حوزه هایی مانند ساخت و ساز، سلامت، آموزش، کشاورزی و نظامی ظهور کرده اند و همچنان نیز در حال گسترش هستند.

یکی از فناوری های مبتنی بر هوش مصنوعی که در چند سال اخیر کاربرد قابل توجهی داشته، فناوری تشخیص چهره است. این فناوری، مورد استفاده سازمان های گوناگونی از جمله پلیس و بسکمک از سازمان های امنیتی و دولتی دیگر قرار گرفته است که تلاش می کنند تا برنامه های نظارتی خود را بهبود ببخشند. الگوریتم های مبتنی بر هوش مصنوعی می توانند به سازمان های مجری قانون در یافتن افراد مورد نظر کمک کنند. این سازمان ها می توانند با کمک فناوری تشخیص چهره، تصویر فرد مورد نظر خود را در میان مجموعه گسترده ای از تصاویر پیدا کنند.

گسترش نوآوری های مبتنی بر تشخیص چهره، تنها محدود به پیشرفت در حوزه فناوری نیست؛ بلکه باید خود را برای رعایت اصول اخلاقی و امنیتی و بحث هایی که در این باره مطرح می شوند نیز آماده کرد.

دانشجویان برخی از دانشگاه های آمریکا در ماه مارس، اعتراضاتی را علیه به کار بردن فناوری تشخیص چهره در محوطه دانشگاه، آغاز کردند. آنها طی اعتراضات خود علیه به کارگیری این فناوری، به مطرح کردن این موضوع پرداختند که آموزش باید در محیطی امن صورت بگیرد؛ در حالی که فناوری تشخیص چهره می تواند به بیشتر افراد آسیب پذیر جامعه ضربه بزند.

معترضان فناوری تشخیص چهره باور دارند که پروژه های نظارتی مبتنی بر هوش مصنوعی باید ارزیابی شوند تا نیاز به استفاده از این فناوری در آنها مورد تایید قرار بگیرد.

یک افسر پلیس آمریکا در ماه فوریه طی مصاحبه ای گفت که باور دارد منتقدان فناوری تشخیص چهره، اطلاعات دقیق و درستی در مورد به کارگیری این فناوری ندارند. این افراد باید به این سوال پاسخ دهند که چرا پلیس نباید برای شناسایی و دستگیری تبهکاران، از فناوری ها به صورت قانونی استفاده کند.

برخی از بررسی هایی که اخیرا در مورد پروژه های مبتنی بر فناوری تشخیص چهره اجرا شده اند، نشان می دهند که ابزار مبتنی بر این فناوری، از شواهد کافی برخوردار نیستند و تصمیمات آنها گاهی ناشی از تبعیض است. به همین دلیل، باید در همه مراحل پروژه های نظارتی، خطر وجود تبعیض مورد بررسی قرار بگیرد.

حتی اگر سیستم های تشخیص چهره، مسائل مربوط به دقت و تبعیض را نداشته باشند، به دولت ها این قدرت را می دهند تا فعالیت ها و تعامل مردم را در هر جا که هستند، ردیابی کنند. بدیهی است که در این صورت، نظارت روی اقشار آسیب پذیر و بررسی فعالیت های آنها به سرعت و سادگی صورت می گیرد.

قوانین بسکمک وجود دارند که برای پیشگیری از دسترسی به اطلاعات شخصی افراد وضع شده اند و امکان دستیابی به این اطلاعات را از شرکت های گوناگون سلب می کنند. کسانی که به استفاده از فناوری تشخیص چهره اعتراض می کند، باور دارند که این فناوری، امکان دستیابی به تصویر و اطلاعات مردم را برای بسکمک از شرکت ها فراهم می کند و حریم شخصی آنها را مورد تهدید قرار می دهد.

وضع قوانین خاصی برای استفاده از فناوری تشخیص چهره می تواند به پیشگیری از سوءاستفاده و حفظ حریم شخصی افراد کمک کند.